513. پنهان در زیر پوست

در تمام این سال‌ها داشتم تماشایت می‌کردم. می‌کندی و می‌کندی و می‌کندی. داشتی نقب می‌زدی. با چنگ، با دندان، با ناخن، با واژه، با اشک، با امید، با دروغ، با خیال؛ به اندرون کسی که فرسنگ‌ها از تو دور بوده است. هنوز دارم تماشایت می کنم. به کاهدان زده ای، برگرد!

احساس کردم آن مورچه ی سیاه کوچکی هستم که دانه ای گندم را به دندان گرفته ام و بسیار سال است که دارم روی دیواری بلند به زحمت بالا می روم. ناگهان سقوط کردم!

سر کلاسیم. پایه نهم.

داریم کتاب را روخوانی می کنیم. می رسیم به عبارتِ " بذل جان". می پرسم: "بذل یعنی چی؟" فرشته فریاد می زند: " خانوم همون که می کارن یه گیاه جدید در میاد" !!!!

بسیار اصرار می کرد: "با من هم کلام شو". غافل و بی تفاوت به اینکه دنیای ما متفاوت است و حرف هم را نمیفهمیم و بهتر است گفتگویمان در محدوده ی آب و هوا بچرخد و خاطرات مدرسه و غذاهای مورد علاقه و ... .

اصرار کرد و نوشت: "امتحانم کن. اصلا انتخاب موضوع با تو"

کوتاه آمدم و نوشتم: "شهود"

نوشت: "شهوت؟"

.

تا وقتی هستیم، برای هم شاخ و شانه ایم، چنگ و دندانیم. وقتی از دست هم رفتیم، تبدیل می شویم به مرثیه ای برای یک رویا ...

در تاریکی و سکوت شب نشسته بود. دانه های تسبیح را یکی یکی رد می کرد و تک تک خطاهایی را که به یاد داشت دوره می کرد. غرق در مروری رنج آور و پرشرم: نود و نه ، صد، صد و یک ...

دانه های تسبیح کامل شد ولی اشتباهاتی را که به یاد می آورد به آخر نرسید!